Dalam agama Majusi, anjing dipandang sebagai makhluk yang terutamanya beramal, bersih dan soleh, yang mesti diberi makan dan dijaga.[5] Anjing disembah kerana kerja berguna yang dilakukan olehnya di dalam rumah,[6] tetapi juga dilihat mempunyai kebaikan rohani. Renungan anjing dianggap menyucikan dan menghalau Asura (syaitan). Ia juga dipercayai mempunyai hubungan istimewa dengan akhirat: Jambatan Chinvat ke Syurga dikatakan dijaga oleh anjing kitab Majusi,[7] dan anjing secara tradisional diberi makan sempena pemeringatan untuk yang telah meninggal.[8] Ihtiram-i sag, "penghormatan untu anjing", ialah suatu injuksi sesama orang kampung Majusi Iran.[5]

Petua terperinci untuk perawatan anjing dijumpai dalam Vendidad (satu subbahagian kitab suci Majusi Avesta), terutamanya dalam bab-bab 13, 14 dan 15, yang melibatkan hukuman tegas dijatuhkan kerana menyebabkan kesakitan terhadap anjing dan yang beriman perlu menolong anjing, kedua-dua bela jinak dan terbiar, dalam pelbagai cara; kerap, bantuan atau penyakitan anjing disamakan dengan bantuan dan penyakitan manusia.[9] Pembunuhan anjing ("anjing gembala, atau anjing rumah, atau anjing Vohunazga [iaitu terbiar], atau anjing terlatih") dianggap membawa kepada penglaknatan di akhirat.[10] Pemilik rumah perlu menjaga anjing bunting yang berada berdekatan dengan rumahnya sekurang-kurangnya sehingga anak anjing lahir (dan dalam sesetengah kes sehingga anak anjing cukup dewasa untuk menjaga diri, iaitu enam bulan). Sekiranya pemilik rumah tidak membantu anjing dan anak anjing lahir dalam keadaan tidak baik sebagai akibatnya, "dia akan menanggung kerananya hukuman kerana pembunuhan yang disengajakan", kerana "Atar (Api), anak Ahura Mazda, menjaga (anjing bunting) sebaik untuk wanita hamil".[11] Berdosa besar sekiranya seseorang menyakitkan anjing dengan memberi anjing tulang yang terlalu keras dan tersangkut di dalam kerongkong, atau makanan yang terlalu panas, sehingga melecur kerongkongnya.[12] Pemberian makanan tidak baik kepada anjing adalah seteruk penghidangan makanan tidak baik kepada manusia.[13] Orang yang beriman perlu menjaga anjing yang berderia bau tidak berfungsi, cuba memulihkannya "dengan cara sama seperti dilakukan oleh mereka untuk orang yang beriman" dan, sekiranya gagal, mengikatnya membenarkannya patut jatuh ke dalam lubang atau air dan disakitkan.[14]

Kedua-duanya menurut Vendidad dan dalam amalan Majusi, anjing diberi sesetengah upacara pengebumian sama seperti untuk manusia.[8] Dalam Vendidad, ternyata bahawa roh seribu ekor anjing mati dijelmakan semula dalam seekor anjing air ("berang-berang") tunggal, lalu pembunuhan berang-berang ialah jenayah yang teruk yang membawa kemarau dan kebuluran terhadap tanah dan mesti ditebus dengan kematian pembunuh[15] atau dengan pembunuh melakukan senarai bakti sangat panjang yang dianggap suci, termasuk pemulihan anjing, pembesaran anak anjing, pembayaran denda kepada rahib, serta pembunuhan haiwan yang dianggap berbahaya dan tidak suci (kucing, tikus, mencit dan pelbagai spesies reptilia, dualam, dan serangga).[16]

Sagdid ialah upacara pengebumian yang melibatkan anjing dibawa ke dalam bilik tempat jenazah dibaringkan supaya boleh ia boleh melihatnya. "Sagdid" bererti "pandangan anjing" dalam bahasa Parsi Tengah karya teologi Majusi. Ada pelbagai kebaikan rohani yang difikirkan diperoleh dengan upacara ini. Tujuan utama yang dipercayai adalah untuk memastikan bahawa yang meninggal sudah pun meninggal, kerana deria lebih tajam anjing boleh mengesan tanda nyawa yang mungkin terlepas oleh manusia. Anjing "bermata empat", yang mempunyai dua bintik di dahi, dipilih untuk sagdid.[17][18]

Upacara tradisional melibatkan anjing diserang oleh ahli reformasi sejak pertengahan abad ke-19, dan mereka telah meninggalkannya sepenuhnya menjelang hujung abad ke-20. Penganut Majusi tradisional juga tercenderung mengehadkan upacara seperti ini kepada takat ketara kini (hujung abad ke-20 – awal abad ke-21).[8]